Door de Matrixmethode de Python in

Een paar dagen geleden kwam ze bij mij in de praktijk. Een leuke meid, 14 jaar oud, vrij onzeker. Ze zit een beetje ineengedoken in haar stoel en vermijd oogcontact met me. We hebben afgesproken dat we het vandaag over angsten gaan hebben.’ Ze kan zo zes nare ervaringen bedenken’ zegt ze.

De spreekbeurt

We beginnen met die van de spreekbeurt die ze voor haar klas moest geven. Té erg was dat. Iedereen had gelachen om haar gestuntel waardoor ze zich nog ellendiger had gevoeld. De juf had alle meiden weggestuurd en ze moest verder met alleen de jongens in de klas. Een drama was het. Ze wil nooit meer voor een groep staan!

We pakken het zien, horen, voelen en denken één voor één aan. De angels er uit halen we er direct uit. Qua beleving gaat de spreekbeurt van een 8 naar een 0. Ik word beloond met een voorzichtige glimlach.

Achtbanen

‘Maar’ gaat ze verder, ‘je weet de allerergste nog niet!’. Dat blijkt haar doodsangst voor achtbanen te zijn. En om het nog wat erger te maken: aan het einde van de week gaan ze met school naar een pretpark. Met achtbanen waar de hele klas zich al op verheugd.

Ook deze angst pakken we aan. Vooral het gevoel vind ze lastig te beschrijven, maar deze dame is creatief in het bedenken van haar eigen oplossing. Ze bekijkt de achtbaan niet meer in 3D naar 2D. Weg diepte! En weg angst.

Ze zit rechtop in haar stoel. Een glimlach om haar mond. Ze is lekker op dreef. Ze wil nóg een nare ervaring gecoacht hebben.

De scheiding van haar ouders

Deze nare ervaring gaat over het moment dat haar ouders haar vertelden dat ze gingen scheiden. Ze zag nog de gezichten van haar ouders voor zich: het verdriet dat erop te lezen was, was het ergste. Omdat ze nu ervaring heeft in het omzetten van beelden, poetst ze heel snel dat verdriet weg en maakt ze er een prachtig plaatje van; haar ouders met hele trotse koppies.

Haar eigen snoetje begint steeds meer te stralen, haar lijf ontspant, haar rug rechter en oogcontact gaat vanzelf. We doen samen nog even de anti-pest oefening met de lachers bij de spreekbeurt. Dat was lollig, ze krijgt er steeds meer zin in.

Het liefst wil ze ook graag binnenkort haar hoofd opruimen, want volgende week start de toetsweek. Omdat het uur voorbij vloog spreken we af dat ze alvast thuis aan de slag gaat met een tekening en dat we de volgende sessie dan via face-time doen.

Ze kan niet wachten! Met een smile van oor tot oor stapt ze bij haar vader in de auto. Ze gaat het doen, zegt ze, die achtbaan! Vanmiddag kreeg ik een berichtje van haar bonusmamma: ‘Ze heeft de Python gedaan en ze vond het leuk!’

Fijn dat ik kon helpen met de MatriXmethode. Mijn dag kan niet kapot!