Lekker makkelijk?
Als werker (in het verleden docent, daarna jeugdhulpverlener en nu supervisor en coach) zet ik mezelf vaak in: ik deel mijn eigen ervaringen met bijbehorende emoties. Daarbij draag ik er zorg voor dat dit een bewuste interventie is die ik in het kader van het leerproces van de leerling/cliënt/supervisant/coachee inzet. Het is niet bedoeld om even lekker mijn eigen verhaal kwijt te kunnen. Daarvoor heb ik mijn partner. Of mijn buurvrouw.
Ik zet het dus in als professional, niet als persoon.
Voor meer info daarover, lees nog eens mijn blog “Goed zorgen voor een ander begint bij goed zorgen voor jezelf”.
Twijfel
Nadenkend over het inzetten van jezelf, kom ik soms weer twijfel tegen. Twijfel of het wel professioneel is om jezelf “mee te nemen”. Het lijkt ook heel makkelijk: “Ik hoef er niets voor te kunnen of te weten, alleen maar te zeggen hoe ik het zelf heb”. Bijna een soort escape, een zwaktebod.
Herkenbaar?
Pfjoew!
Gelukkig lees en hoor ik heel regelmatig (onderzoeks)resultaten die uitwijzen dat juist het inzetten van jezelf krachtig is in het begeleiden van anderen.
Andries Baart bijvoorbeeld heeft zijn Presentietheorie hierop gericht. Op zijn website www.andriesbaart.nl schrijft hij over begeleiden* gericht op het scheppen van rechtvaardige en liefdevolle menselijke verhoudingen…” en “…staat in het kader van menselijke bewogenheid en liefdevolle bekommernis…”
Pfjoew, wat een geruststelling om dit te lezen zeg!
Tevoorschijn komen
Baart schrijft ook dat “Presentie bevordert dat de ander tevoorschijn kan komen”.
Voor mij betekent dit dat ik óók tevoorschijn moet kom. Dus mijn ervaring deel. Mijn emoties deel. Laat zien dat ik ook maar een mens ben die soms zoekend is, of bang of verdrietig is of soms gewoon hele stomme, ondoordachte dingen doet.
Ik zie het delen van mijn ervaringen als een uitnodiging aan de ander om het ook te doen. Ik ben niet de alwetende die eens even haarfijn uitlegt hoe het leven werkt. Zo wil ik ook helemaal niet gezien worden.
Succes
Er zijn meerdere onderzoeken waaruit blijkt dat de relatie tussen cliënt en hulpverlener of cliënt en coach/supervisor de grootste voorspellende waarde heeft voor de uitkomst van de begeleiding.
Movisie deed onderzoek naar waar de cliënt het meest mee geholpen is. Wat blijkt: een goede relatie tussen cliënt en zijn regisserend professional is cruciaal. ‘Je ziet niet alleen de problemen, maar je kijkt ook naar de menselijke kant van je cliënt.’ (https://www.zorgwelzijn.nl/goede-relatie-met-client-leidt-tot-goede-hulp/?nc=1525201738)
Dit allemaal meenemend, denk ik weer: niet twijfelen, maar blijven doen!
Mezelf meenemen in één van mijn tools als professional. Ik zet mijn ervaringen bewust in, ten dienste van (het proces van) de ander. Zo lekker makkelijk is dat nou ook weer niet!
*Met begeleiden bedoel ik hulpverlenen of lesgeven of coachen of superviseren.
Hoe ga jij om met het inzetten van jezelf?
Wil je dit onderzoeken en/of wil je je hier verder in professionaliseren?
Overweeg dan serieus om in supervisie te gaan. Supervisie is een prachtige, krachtige leermethode om je professionaliteit te vergroten en uit te breiden.
Marion Kemeling